Safahat'ta Konuşma Dili

Safahat Mehmet Akif'in yedi kitaptan oluşan şiir külliyatıdır. Bu külliyat içerisinde Hasta, Küfe, Hasır, Meyhane, Mahalle Kahvesi, Seyfi Baba, Bayram, Kocakarı ile Ömer, Âmin Alayı, Kör Neyzen gibi manzumelerde Akif, toplumdaki sosyal sefaleti dile getirir. Bu şiirlerde toplumun alt toplumuna ait insanların şansı, ölüm, fakirlik vb. Koşulların karşısındaki tutumları ve çaresizlikleri bütün çıplaklığı ile ortaya çıkar. Akif bu şiirlerde karşılıklı konuşma şekline dayalı anlatım şekillerini tercih etmiştir. O bölgede bu manzumelere tamamen konuşma üslûbu hakimdir.Akif'in şiirlerinde kullandığı dil, doğrudan doğruya halkın konuştuğu dildir. Bu dilin içinde halkımızın inançları, âdetleri, gelenekleri, atasözleri, deyimleri, folkloru, kısaca hayatından sağlıklı gerilerde yaşanan toplumsal yaşamımızın yansımaları bulunmaktadır. Onun şiirlerinde, halkın içinde yetişmiş, halkın bizzat halkıyla birlikte yaşamış bir insanın samimi ve katıksız dili vardır. Bu dilin içinde halk arasında canlı olarak kullanılan halk ağzı, kaba konuşma, küfür sözleri, argo sözler gibi pek çok konuşma diline özgü dil unsurları mevcuttur. Akif bu dil bilgilerinden, deyim ve kalıp sözlerinden geniş ölçüde yararlanmıştır. İşte elinizdeki kitapta Safahat'ta konuşma diline özgü bu kullanımlar konu edilmiştir.Tanıtım Metni