Şairin Ölümü

Serap, giderek serap olmaktan çıkıp, zihnine çakılı kanlı canlı bir imgeye dönüşüyordu. Kızın gençlik hayaliydi bu imge; sıcak ve yumuşaktı. Tenin dokunuşu... Kızın kokusu, saçlarının, gerdanının, koltuk altlarının kokusunun ötesinden buram buram doluyordu genzine. Parfüm kullanmayı bilmezdi. Doğal kokunun. Güzelleşmeyi bilmezdi, beceriksizdi bu konuda. Saçlarının kestane rengi bakımı. Hayalindeki kıza –çocuğu olacak ki bu hayale, bu anı-görüntüye– zamanıyla ilişki yaşanırken besley gecikmiş bir şefkat duyuyordu şimdi, merhamet belki de... Ona acı çekmişti. Kız ağlamıştı. O kadar genç ve kırılgandı ki anı, masum... Onun için bir şeyler yapmalıydı. Ama ne... ne? Tek marifeti yazmaktı. Edebiyatımızın en önemli seslerinden Erendiz Atasü, Şairin Ölümü'nde eski aşkları ve almaları, yaştaki bedenlerde yaşlanmayan arzuları, sığıntı yaşamları ve yalnız ölümleri, kalıcı anıları ve belirsiz gelecekleri, beden ve ruh nasırlarını kurguluyor. Tanıtım Metni