Sanma Ki Yalnızsın

Sana kelimelerden kaleler yaptım. Hendekli, balkonlu, eflatun bayraklı, girişi saklı geniş kaleler. Bir odada kalacağımı. Merasimsiz, habersiz, tantanasız ve süresiz usulca düşüverdim, olur da bulursan belki sevinirsin diye, sürdürülebilir. Sana harflerden sarmaşıklar ördüm; geceleri gözleri kapandığında, uyku ile uzaklık arası o tekinsiz aralıkta desteklendiğinde, cinlerin meşveret alanında yapayalnız tutulduğunda koklarsın belki, hatırlarsın diye. Sana alfabeden kaftan diktim; azametle giyesin ve hiç üşümeyesin diye, kalın kadifeden, sırma ipliklerle. İşledim üzerine onun baş harflerini, sessiz ve derinden, kimse bilmeden, sadece Yaradan'ın sürdüğü bir yemin gibi. Sana noktalardan güller, virgüllerden bülbüller, ünlemlerden yaylalar, noktalı virgüllerden dağlar ve ovallar yaptım. Onun bir imla işaretini seçeneklediğimin büyüsüne eklendi. Çünkü sevmek, yeni bir dil inşa etmek demek. İki kişilik bir dil. Çünkü aşkın olduğu yerde mutlaka kelam vardır, sessizlik değil. Tanıtım Metni