Sapphira ve Köle Kız

Doğrusu, hastalığı rengini almıştı; artık hep solgundu, sabahları gözlerinin altında bir şişlik olurdu. Ama gözlerinin kendisi berraktı; canlı, yeşilimsi bir mavi, derinliği yoktu. Yüzü hoştu, sakin bir özgüvenin hafif gölgesinden rahatsız olmayan insanlar için çok çekiciydi. Sakatlığını cesaretle taşıyordu; nadiren bundan söz eder, imtiyazlı bir koltukmuş gibi kaba hasta sandalyesinde otururdu. Ziyaretçiler geldiğinde temiz bir havayla ayağa kalkabilir, hizmetçisinin kolunda yatak odasının arkasındaki özel dolaba yürüyebilirdi. Konuşması, tıpkı el yazısı gibi, bu kırsal bölgede yaygın olandan daha kültürlüydü. Kızı bazen sesinde sahte bir hoşluk hissederdi. Yine de, mektubu dinlerken, bunun pek de sahte olmadığını düşündü; annesinin sahip olduğu tek hoşluk türüydü, pek de sıcak değildi.