Sarpıncık Feneri

Şu anda durmakta asker selamı veren kısa pantolonlu çocuk benim. Alman Harbi yıllarıydı. Her gece biraz daha karanlık… Topla tüfekle olmasa da, dişimizle, tırnağımızla ve onların sefaletle bizlerle de içindeydik savaşta. Ayaklarımız çıplak, kılığımız kıyafetimizin şekli biraz perişan. Ama olsun, utanıp çekinecek kimsemiz yoktu ki… Biz çok nadir insanın içine çıkardık. Şu dağlardaki beyaz deniz feneri var ya, işte orada yaşardık, herkesten yardım alır… Farkında değildik ya da hiçbir zaman hiçbirimiz; yalnızlık ve yoksulluk nasibimiz olsa da, meğer çocukluk günlerimizin o son demleri aslında hayatımızın en güzel dönemleriymiş...Fırat Sunel duygu yüklü bu romanda, herkesten ve her şeyden uzak bir deniz fenerinin issizliğinda yaşam mücadelesi veren, köklerinden kopmuş bir kadının dramını gençlik günlerinin masumiyetiyle anlatır.