Satyricon

Pindaros ve dokuz lirik şairlerin kendi dizelerini yazarken Homeros'un dizelerinden seçilip kaçınıyordu ve henüz özel hocalar odalarında dehasını yerle bir etmemişti. Kanıt için şairlere de başvurmam gerekmiyor; Platon'un yahut Demosthenes'in böyle bir eğitim aldıklarını kesinlikle. Büyük ve tabiri caizse bir konuşma veya abartılı sözlerle değil, güzellikle ortaya çıkar.” MS 27-66 yılları arasında yaşamış olan Romalı yazar Gaius Petronius, Satyricon adlı bu eserinde kendi döneminin absürt bir eleştirisini sunar. Bu eleştiri bilhassa dönemin aristokratlarına, hatta bizzat İmparator Nero'ya yöneliktir. Eserin asıl konusu Encolpius ve Giton isimli iki genç delikanlının aşk hikayesidir. Dostları Ascyltos'un da katılmasıyla bu aşk hikayesi, aşkın üçgenine dönüşümü; ama bu delikanlıların başlarında gelen alışılmışın dışında olaylar, hikâyeyi bambaşka bir şekilde taşır. Romalı aristokratların karikatürize bir tezahürü olan lüks düşkünlüğü Trimalchio ile karısı Fortunata da hikayenin ilgi çekici karakterlerindendir. Yazar, özellikle Trimalchio'nun akşam yemeği sahnelerinde Roma aristokrasisinin lüks düşkünlüğüne, yarattıkları israfa ve yozlaşmışlıklarına bilhassa dikkat çekiyormuş gibi görünüyor. Satyricon, günlük Latincenin paha biçilmez bir bilgiler halinde gelen açıklamalar, konuşmalar ve hikayeler sunar. Ünlü İtalyan yönetmen Federico Fellini'nin 1969'da beyaz perdeye aktardığı Satyricon, Roma edebiyatının günlük kalan en önemli ve sansasyonel parçalarından biri olarak kabul ediliyor. Eser, F. Scott Fitzgerald, Oscar Wilde, TS Eliot, Isaac Asimov gibi pek çok modern yazar etkilemiş ve bu isimlerde Satyricon'a bağlıydılar.Tanıtım Metni