Semud'un Torunları

"Sapsarı uçsuzluğa, güneş ile kırların birleştiği yere bakıyordu.Gördüğü rüyayı, burada gördüklerini ve görebilecekleri yerlerde. Semud kavminin kayalardan oyduğu evler ayakta muhkem dururken binlerce Türk'ün naaşıyla beraber Hicaz Demiryolu'nu da yutmuştu bu nankör topraklar. Semud kavmi muhtemelen hiç helak yoktu.” Başka hikâyelerde az kullanılan teşbih sanatını bolca kullanmış. Tabiattaki her suret, onun davranışıa, onun değişimi bir insani vasıf eklemiş. Benzetmeleri güzel, hatta zehirli. Teşbih ustası âdeta. Sadece teşbih de değil. Kişinin ruh hali, görünüşten geçişleri, kendi kendine olan konuşmalarını da aynı ustalık içinde dillendirmiş. Hikâyelerinden birisi “Semud'un Torunları”. Arabistan çöllerinde Osmanlı askerlerinin Peygamber sevgisi hürmetine, Peygamber aşkına çektiği çile ve Arap kıtalarının birkaç altın uğruna kendi dindaşları, hami ve kurtarıcılarını nasıl arkadan hançerlerinin açıklı hikayeleri. Osmanlı zabitlerinin ateşinde maddi ve mecazi anlamda nasıl yandıklarının hikâyesi. Bu gerçek, başka hikâyelerde konu edilmişti. Ancak bu farklı bir anlatım. Diğerleri ile kıyaslamayınca da en iyilerinden biri, belki de ilki bence. “Sinsice fısıltışan, türlü ihanetler tasarlayan kırların, satılan ışıklarını saçanların, gözaltında olan sabahların, alçak ve düzenbaz kumun, fütursuz akreplerin, sarhoş yılanların, kahkaha atarak Türk zabitlerinin üstüne düşen bombaların” hikâyeleri bu.Prof. Dr. Filiz Yavuz AvşarTanıtım Metni