Sen Güneş Kokuyorsun Daha!

İnsan Kısadır Babaannem derdi ki: İnsan kısadır Babaannem derdi ki: İnsan kısadır romantizmi ve bilmezden gelir, bilseydi yarışmazdı bulmak, göğe evlerde yükselmezdi, Nazlı babaannem sözü de uzatmazdı ısrarı da az söyler, usul söyler, pir söylerdi bir de adamın kötülerini bildiğini, sözün sorunları olduğunu, hayatında da şiirini yazdığımı da, küçücük bir büyükanneydi, onu kaybettiğince kısacıkmış her şey, insan kısaymış ağaçtan, ikindiden, elmadan, güneşten, kardan, yağmurdan, gölgemiz bile bizden uzunmuş, ya çocukluk, o da rüya kısaymış meğer, sanki altı aşırı duygusalle rüya görsek hepimizden bir özgürlük belki çıkarmış, “bu dünya bir pencere” türküsünü söylerdi de anlamazdık, bu dünyaya alıştık, şimdi zor geliyor dünyadan gitmek, bazen rüyama geliyor, kısacık kalıyor, bir gülüyor kadar, “çok fazla” diyor “şiiri, kimse anlamaz ve ömrün de uzamaz bu,” insan tanıdıklarıyla, aşkı uzun süren sanırdım ama, ne zaman, harflerinden de kısaymış aşk, bazen yazıncaya kadar geçen, bazen zaman içinde bulunan aşkımızdaki ormandan kurtuluş, aşk kısa, şiir uzun, sözgelimi bir ağaç kaybolmuşsa da orman yine orman, ya bir harfli kaybolmuşsa, zaten kaç harf ki insan? Tanıtım Metni