Şeyh ve Kilise

“Biz dervişiz, ölünce diriliriz” dedi ve göz genişliği başınızın önüne eğildi Şeyh Efendi. Aslında onun bu şekli görülmüyordu. Henüz yeni başlayan sohbeti sanki nefes almadan dinleyenler, sohbet başladıktan kısa bir süre sonra dizleri gibi bellerini de bükmüş, kafalarını kalplerine yaklaşmış, gözlerini kapatmış dinliyor ve içten içe dinleniyorlardı. Cümleler arasında uzun süren sessizlik, tane tane anlatılan konuları sindirmek ve kulaklarından kalplerine indirmek için bir ara olduğunu biliyorlardı. Uzun süredir gelen bu derviş grubu, insanların onun kelimelerini kalplerine yazmak istiyorlardı. Ama bu sefer sessizlik alışık olduklarından daha uzun sürmüştü. Bu nedenle birer birer başlarını belli belirsiz götürecek şeyhin kulağına kadar ama heyecanla bir şeyler söyleyen kişiyi merak etmeye başlamıştı…Tanıtım Metni