Şiir Kesiği

Charles Baudelaire'e ait “Albatros” adlı açıklı bir şiir vardır. Albatros, kanat çırpmadan uzun süre havada süzülerek ilerleyebilen, açık denizlerde gemicilere yoldaşlık eden ve kanat açıklığı 4 metreye varan bir kuştur. “Sık sık, eğlenmek için, acımasız tayfalar Yakalar kanadından bu deniz kuşlarını, Ürkütücü sularda gemileri izleyen yolcuların yıllardır dost arkadaşlarını.” Şair bu şiirde gemicilerin yakaladıkları dost canlısı albatros kuşlarına yaptıkları eziyetlerden ve büyülerden bahsediyor. Albatrosların acısını derinden anlar ve bunu dile getirir. Ben de albatrosların acısını derinden uzaklaştırın. Benim doğduğum coğrafyada albatrosları konuşabildiğim belli başlı sapmalara neden olabilir. Benim şiirim bu coğrafyadan besleniyor. Ben bu coğrafyanın şairleriyim. Uçsuz bucaksız vadilerde sürüler halinde dolaşan, sesinin güzellik destanlarına, şiirlere konu olan, avcıların hayallerini süsleyen ve yakın zamana kadar neredeyse her evin duvarında halıya işlenmiş bir resmi olan “keklik”ten vazgeçeceğim/besleneceğim. “Bu yerde avcı av olmada her gün Kimin coğrafyasında kim vurduya gidiyorum Her yerde avcılar...” Beni ve şiirimi besleyen hatları ve imgeleri doğduğum coğrafyanın içinden seçme mecburiyetim var. Bununla birlikte elbette Japonların ulusal kiraz çiçeği “Sakura”dan, Yunanların mitolojik Krallığı Oedipus'tan, ilk sofistlerden biri olan Sokrates'ten ya da Fransızların “Mitralyöz”ünden söz edip şiirlerimde yer alması. Ama Hasankeyf'in acısını paylaşmasam olmaz, hep eksik kalıyor bu bende. Bu ince bir çizgidir. Coğrafyamdan kopmadan tüm dünya ile bağlanabilmek de denilebilir. Buna göre çiçeklerde çizilmiş bir özgür olma hali de yaşayabilirsiniz. Bu açıdan değerlendirdiğimde beni besleyen ve ayakta tutanlar olacak ki bu zihinsel ve ruh halinin dünyayı anlayabileyim ve şiirimi besleyebileyim, farklılıkları kendi imgesi ve özüyle özgün bir şekilde işleyebileyim. Psikolojik bir tanımla varoluşumu tamamlayabileyim. Tanıtım Metni