Sivas Katliamı

"Annem her zaman, ah, işte kırgın, işte çok acılı... Bir kalp hastasıydı; hiçbir zaman iğnesine, izine, tedaviye devam etmedi. Her gün ölmek istedi. Kız kardeşinden sonra, altı sene sonra öldü. Babamdan uzaktaydı, istemedi yanında. Hayat dolu, sıcak bir insandı, ama işte aşırı derecede acı çekiyordu, yani hem yaşıyordu hem yaşamıyordu." Madımak, 2 Temmuz 1993'ten beri Türkiye genelindeki en karanlık günlerin birinin adıdır. Madımak Oteli, o gün Sivas'ta yapılacak kültürel bir etkinlik “dinsizlik”le, “zındıklık”la suçlayan bir linç toplulukları tarafından dağıtıldı, sonuçta olay için şehre gelen otuz üç kişi katledildi, bir kişi ağır yaralandı. Ölenlerin ardındaki yaslı aileler, yakınlar, anneler, babalar, kardeşler kaldı. Onların katliamın hesabının sorulması, hayatlarının kayıplarının anısının yaşatılması, o gün olanların bir daha yaşanmaması için mücadele ettiler, onlar. Öte yandan, evlerin, odalarının içinde keder hep vardı ve onlarca yıl sonra, bugün de varlığını sürdürüyor. Ozan Çavdar, Sivas Katliamı'nda yakınlarını kaybeden ailelerle görüşerek bellek mücadelelerinin arka planında kendini hep hissettiren yası, kayıpla nasıl başa çıktıklarını araştırıp, bizzat kendi yerinden aktarıyor. Zeynep Altıok Akatlı, Eren Aysan ve Yeter Gültekin ilettikleri görüşmelerin yanı sıra kamuoyunca daha az biliniyor, ama kayıplarının hatırasını yaşatmak için didinen Pir Sultan Abdal Kültür Derneği kısa ailelerin kayıtlarını de kitabına taşıyor. Sivas Katliamı: Yas ve Bellek, yakınlarını katliamda ölen ailelerin samimi bir şekilde yaşayabildiği, korunduğu Tanıtım Metni