Oğul Kirletmek

Geldim, buraya kadar işte. İplikleri uç uca güçlendirilmiş, ekmek kırıntılarını izleyerek, sis bulutlarının içinden geçerek, karanlık sokakları adımlayarak geldim. Mühendis çıkış kapısını biliyor! Kuru götlü Arnavut, sen yine de beğenme beni. Mühendis çıkış kapısını biliyor! Mühendis sahneye çıkıyor! “Son derece şık olmalı!” Söndürün bütün ışıklar! Bundan sonra yalnızca çeliğin seçeneklerisi! Ey yeter, hepimize yeter! Renklerden renklere, ipliklerden ipliklere, uzak anılara, üstü örtülmüş küçümlere, mezarlıklara ve balıkçı barınaklarına kadar uzanan bir hesaplaşma. Kan kardeşliğinden yoldaşlığa varan karmaşık, gırtlak gırtlağa bir dostluğun hikâyesi: Sebo, İsrafil, Muhittin, Nilüfer ve diğerleri… 1970'li yıllar boyunca içinde mücadelenin de olduğu devrimci harekette yer alan gençlerin 1980 darbelerinin tutulurken yaşadıklarında… İşkencehaneler, sorgu odalarının pencerelerinden atılanlar ve tutsaklık sonrasında savruluşlar… Zaman kayar, ayakta kalanlar yaşlanır; içlerinden birinin kendi isteğiyle gittiği “huzurevi”nden kaçar. Unutmaların, unutmak istemelerin, kapanır zannettikçe daha çok kanayan yaraların arasından sıyrılıp geçmişe doğru nefes soluğa bir araya gelir. Defterini kapatmadan önce dağılan “bütün”den kalan parçalar için yapılması gereken son bir “iş” vardır: O “hayali” unutmamak için, ruhundaki yarayı sarmak için… Tanıtım Metni