Son Gemi

Mavi mozaiklerle dolu evleri, beyaz taştan örülmüş setiyle ada gölün üzerinde nazar boncuğu gibi duruyor. Bir görünüp kaybolan güneş, zeytin ağaçlarıyla raks ediyordu. Dimitra, her zamanki gibi erkenden uyanmış meydanda çınar ağacının adı kamelyada oturuyor, göçmen kuşların getirdikleri haberleri dinliyordu. O da kuşları yolcular hiç görmediği sırada, tanımadığı kişileri selamlamıştı. Kuşlarla vedalaştıktan sonra istediği haberi öğrenmiş gibi neşeli olarak yola koyuldu. Gece, sınırda sabit kalıyordu. Onu da selamladıktan sonra evlerin arasındaki taş döşeli yoldan iskeleye kadar yürüdü. Sıra sıra dağların ardından ona doğru güneşe bakıp, sabah yelinin yumuşaklığını ortada hissederek Alex'i bekledi. Kısa süren sohbetin ardından meyhanenin arasındaki dar sokaktan vazgeçmenin kapısı açıldı. Keçileri önde katıp adayı karaya taşıdığı köprüye vardığında balıkçılar kıyıya doğru kürek çekmişti. Köprü Adada doğan insanların dış dünya ile aralarına koydukları sınırı temsil ediyor. Kimsenin bu sınırı aşmasına izin vermedikleri için kendilerine ait olan küçük dünyalarında huzur içinde yaşıyorlardı. Keşiş Dağı'nın tepeleri onun geldiği gün gibi pembeydi. Bu pembelik birkaç gün belki bir hafta ortaya çıktıktan sonra ortaya çıktı. Her zaman kıyıdan ilk oyunlar ve ilk dönen amcası Nikos kayığını bağlıyordu. Dimitra çoğu zaman balıkçıları fark edecek seslenseler, dalgınlık beklenene kadar duymayacak. Ama bugün içine sığmayan neşesini dağıtacak birilerini arıyordu. Anne ve ölenlerin ölümünden sonra bu ilişkilerin ihtiyarla yaşamaya devam etti... Tanıtım Metni