Son Güzel Günlerimiz

Ercan Yılmaz ikinci öykü kitabı Son Güzel Günlerimiz'de bizi onun başlangıcına götürüyor: Çocukluğumuza. Fotoğrafını çektiği, ayrıntılarını resmettiği o evren ise bilgilerini bir manzaraya işaret ediyor: Satırın ortasından bir kuşak, bir ülke, bir dönem okura göz kırpıyor. Hâlbuki ben analizleri dalarken annesine doğru konmakta olan kızıl civciv henüz görüşmemden çıkmamıştı. Hâlbuki ağacının gövdesindeki o pençenin diğerinin ya da yolda yaşadığı telaş hala devam ediyor. Hâlbuki annemin beni çağıran sesi, ismimin kısalığına rağmen daha yenice son harfimdeydi. Ama upuzun bir huzur.Tanıtım Metni