Son İnsan - Klasik Kadınlar

Gotik edebiyat alanı, kadın yazarların sivrildiği bir türdür. Bazı eleştirmenler bu olguyu kadın yazarların özel yaşamlarında babalarından, sevgililerinden ve kocalarından gördükleri baskı, taciz ve zulümden etkilenmelerine bağlanan bağlar. Mary Shelley de 1826'da yayımlanan Son İnsan romanıyla gotik edebiyata özgü bilimkurgunun alt türü olan apokaliptik romanın ilk modern örneğini veren ve bu türün önde gelen yazarı oldu. Vahiy ya da gelecekle ilgili sırların aydınlığa dönüştürülmesi anlamında ki apokalips'in türemiş olan apokaliptik kurgu, sürdürülebilirliği, nükleer savaş, sibernetik ayaklanma, doğaüstü olaylar, ekolojik felaketler ya da başka afetler suçu uygarlığın sonunun olacağı irdeler.Son insan, bugün sıradan sayılabilecek kadar yaygınlaşmış bir durumu, insanlığın yok oluşunu ele alan ilk romandır. Shelley, bir salgının Batı dünyasındaki gelişmeleri Romantik, akıcı bir dönem üslubuyla dramatize eder ve gerçek kişilerin yaşamı olan karakterlerin yayınındaki bir kurguyla aktarır. Romandaki genişletilmiş karakterler ya da tamamen Shelley'nin yazdığı kişilerden esinlenilmiştir. Örneğin doğal bir cennet arayışı içinde kendilerini başarıya sürükleyen yazarın eşi Percy Bysshe Shelley'nin kurgulanmış portresi. Yunanlarla savaşmak için İngiltere'den yola çıkan ve İstanbul'da ölen Lord Raymond ise Lord Byron'ın yaşamından esinlenmiştir. Roman, yazarın “seçkinler” diye adlandırdığı çevresini desteklemekten duyduğu acıyı ve dünyanın anlamsızlığını, bireyin tarihi aktarma gücünden yoksun oluşunun da dilenişi. Shelley günlüğünde “oğul insan”dan “başka egom, ikinci benliğim, yoldaşlarımın benden önce ölmesiyle sevgili bir grubun geri kalan yadigâr” olarak söz verir.Tanıtım Metni