Son Nefes

“Binyıllar geçti ama insan ölüme alışamadı bir türlü.” Son Nefes, Malraux'nun bu sözleriyle başlıyor. Régis Debray ve Claude Grange'ın kaleme aldığı Son Nefes'in çaresizliği nedeniyle ölmekte olan insanların son anlarına odaklanıyor ve oldukça yaşanıyor, dramatik, yerinizin trajik hikâyeleri aktarılıyor. Satırlar arasında o insanların korkuları, kaygıları, çaresizlikleri, pişmanlıkları güçlü bir biçimde hissediliyor. Bu kısımda Son Nefes bazı zaman ağır ve hazmedilmesi zor bir anlatıya dönüşüyor. Ama özellikle güncel bir eser olması nedeniyle hassas olaylara ve günlük tartışmalara çok önemli katkılar sunuyor. Ölümü olağan bulunması ile ölümden korkmamak apayrı şeyler. Hepimiz bir gün öleceğiz demek kolay, ama yakında öleceğim, ben öleceğim demek zor. Grange, ölmekte olan insanlarla nasıl konuşacağımızı bilmek büyük bir meziyettir, diyor. Yaşlılık ve yaşlılar, kitap başlıklarında önemli bir yer kullanımında. Grange ve Debray bunlara günlük algımızın zaman içinde nasıl değiştiğine dair dramatik gözlemler aktarıyorlar, modern toplumlara ciddi eleştiriler getiriyorlar. Debray'nin ifadesiyle “hiçbir şey yapmayan ve doğru dürüst tüketilmeyen” yaşlılar her yerde birer fazlalığa dönüştüler.” Evin bir köşede sessizleşip silindiği sürece, görülen kişiler oldular. Onlar bir kez yaşlanmakla, elden düşmekle hayatlarının hatasını yapmışlardır! Yaşadıkları fazladan her gün için neredeyse mahcubiyet duyacak kadar sessizleşmiş, küçülmüşlerdir.