Son Okur

Ricardo Piglia, “Her şeyin yazılmış olduğu, kitaba doymuş bir evrende bir kitap ancak yeniden ve farklı şekilde okunabilir” standardına göre savunarak = ezeli ve ebedi son okur imgesine odaklanıyor. Peki kimdir bu oğlu okur? Kör olana kadar depolamayan Borges mi, tek direniş aralıksız okumak ve yazmak olan Kafka mı, çatışmaya beş kala ağaca yürüyerek kitap okuyan Che Guevara mı? Yazar sevgililerinin metinlerinin son okuru olan ve büyük bir sadakatle yeniden yazan müstensih-kadınlar mı? Yoksa henüz belirsiz bir tekno-geleceğin Şafağında, geçmişten tamamen kopmadan önünü görmeye çalışan biz “sıradan” okurlar mı? Yazar Meksika Caddesi'ndeki Ulusal Kütüphane'nin yüksek tavanlı galerilerinden birindedir; çömelmiş ve bakışlarını açık sayfaya dikmiştir. O, tanıdığımız en girişimde okurlardan biridir. Görme yetisini görmeyi başarmayı hayal eder; yine de her şeyi yapmaya çalışır. Son okurun ilk imgesi bu olabilir: Hayatını okuyarak yaşıyor, lambanın öfkeli kör eden bir adam. göremediği sayfaların okuruyum.” Tanıtım Metni