Son Şura - Sevinç Kuşları 3

"Sıfatsız büyümedu İrfan. Elbette aynasız, karanlık, gölgesiz. Enikonu topal, enikonu çolak, enikonu kör, enikonu patates kafa, enikonu çöpçü, Orkun akranları arasında enikonu arkadaşlarsız, dostsuz, 133'ün dünya hakkında enikonu bilgisiz. Tek gözü olan birinin her kartpostal gibi görebileceğini, uluslararası düzeyde olup olmadığı üç boyutlu sinema seyretse hayatta görebileceğiniz gibi. Ve dünyada beş para vermediğini söyledi.” Rengârenk bir kadro cirit atıyor bu Sezgin Kaymaz romanında: Polisler (iyisi, kötü, sivili), hastane personeli (manyağı, mahiri), yer altı ahalisi (iyi mafya, kötü mafya!), garibanlar… Ve elbette Deccal – yani Deccal Bey… Ve iyiler ve kötüler. İyilikle kötülüğün bazen birbirine karışarak, bazen ayırılmayan hale düzeni, hep kılık ve suret değişimi, boğuşup durumunun ve yenişememesinin romanı, Son Şûrâ. Bir hesaplaşmanın romanı. Ve aynı zamanda bir aşk romanı… Kalbin “dana ciğeri” kadar olanına da, “kuzu böbreği” kadar olanına da sığabilen aşk... İyiliğin de, kötülüğün de üzerinde kuş uçuran aşkın...Tanıtım Metni