Songül

Karanlıklarda kaybolmak istedim. Sabahlar olması, gün doğması. Yaprakları zamansız dökülen çıplak bir ağaçtaydık. Nefes al. Uyumak ve bir daha uyanmamak. Bir zamanlar bitmesini gerektiren yollar aynı yollardı ama ben aynı ben değildim. Bahçe kapısından devam ediyor, uzun süre hayallerimde yaşadığım evde eser yoktu. Artık her şey farklıydı. Anamın rengârenk açan gülleri yoktu, sardunyaların da eski canlılığı kalmamıştı. Doğup büyüdüğüm evime kavuşursam her köşesini öper, koklarım diye düşünmüştüm uzun süre. Ama o gün öyle bir duygu hissedemedim nedense. Belki de ben yabancılaşmıştım, şimdi misafirdim bu evde; bir misafir olarak döneceğim bu evde... ***** Münevver Ongun, Songül'le kadınların yaşadıkları dramın sessiz çığlığını bizimle paylaşıyor. Aslında bu sessiz çığlıklar sadece Songül'ün hikayesiyle tamamlanmıyor. Peşi sıra gelen “Sizden Bizden Hikâyeler” ile anlam kazanıyor. Onun hikâyesinde artık biz eski biz olmadığımızın değişimi varıyoruz. Tanıtım Metni