Sosyal Hizmet ve "Ailecilik"

Her yıl ayrı bir sorun alanına odaklanan “Sosyal Hizmet(ler)i Yeniden Düşünmek” konferansları kapsamında 2019 yılında, sosyal hizmetlerde giderek daha yoğun biçimde piyasaya ve aileye devredilme süreçlerinde çalışmaya başlandı. Türkiye açısından bu bağlamda özellikle aile önemli bir aralık ve iktidardakilerin hiç dillerinden düşmedikleri bir kavram. Türkiye'de sosyal politikalar öteden beri, sosyal hizmetlerin klasik tanımlı aileyi geliştirmesine odaklanmıştır. Kadınların annelik rolünü vurgulaması, kadın emeğini yeniden üretimle sınırlamak istemesi ve kurumsal yapılar arasında özellikle aile biriminin ön plana çıkarılması nedeniyle “ailecilik” diye tanımlayabileceğimiz bu politika yaklaşımı, son 20 yılda giderek güçlenmiştir. Bu aileci yaklaşım, kurumsal bir sosyal hizmet yapılması yerine sosyal hizmetin geliştirilmesi aileye ve dolayısıyla kadınların yükleyen bir nitelik kazanmasına olanak sağlıyor. Oysa sosyal hizmetlerin “ailevileştirilmesi” tüm toplum için çok önemli riskler sürdürülmekte. Bu çalışmadaki farklı soruna odaklanan metinlerde, hem sosyal hizmet sunucuları hem de yararlanıcıları açısından bu risklere ve bakış açılarına dikkat ediliyor.Tanıtım Metni