Söz Gülleri

Dostu Kul Kozâkî'ye : “Neden Söz Gülleri?” diye sordu. Kul Kozâkî hiç beklemeden tek nefeste cevap verdi. “Sözü gül olanın, nefsi kül olur!..” Böyle bir cevaptı ki, dost sanki sille yemişçesine afalladı ve ne diyeceğini bilemedi. Neden sonra dost, “Bana bu cümlenin derinlerinde saklı olan sırrı, sana gönül ehli?” diyebildi. Söz konusu olmak açık olması da anlaşılan dostane muhabbete izin vermemişti… gönülden ehli denilince, gönülden geçen ne ise açık bir şekilde anlatmak gerekli idi hakikati dilince. "Sen de iyi bilirsin, çiçeklerin şâhıdır Gül. Onu gören Nergis boyun büker; onu gören Menekşe yaprak döker. O, aşkların en muhteşemsine dilbeste... Onun yeri bambaşkadır yürek denen kafeste... Bunca iltifâta mazhar "Güllerin Efendisi" hatırına biz de O'nun gibi sözümüz gül eyledik. Biz de O'nun gibi bir hayat yaşamak istedik; nefsi sevdâ ateşinde kavurup kül etmek... Belki bütünün buna ne gerek!.. Öyle değil ey dost, öyle değil işte! Sözü gül olmayanın yerinde dikenler kesici.