Şu Anda Burada mıyız?

…Suzan diye ne kaldıysa kendinde serbest bırakılıyor, tarihin başka bir bedeninde hayatta kalan sualtı canlıları kadim bir denizin özgürce sıkışıp kalan taşa dönmüş, aralarından aşağı akıyor, çok ama gizli başka bir hızla süzülüyor, sürekli yıl önce kırşmış plakalar okyanusların ve karaların yeni düzenini oluştururken dışarıda kalanlar için böyle parçalar bırakmış, o kadar dar ki bu aralıklar, üstte öldürenlerle birlikte kalana sığmıyor, geride kalanlar, bu tasarruf Kararla mutlu yaşayanlar var etrafında, belki de sesleniyor şu anda, Suzan yok, telefon çalıyor, başvurunuz için çok teşekkürler, başka bir adayla devam ettiğimiz, Suzan uzayın diğer ucunda, geçmişte ve gelecekle buluşturan bir kavuşma anında, indikçe magmayla aynı kıvama geliyor, Suzan gibi ama değil gibi, yıldızların devrimini anlıyorsunuz, derin zamanda, belki ilk kez dünyanın parçası olan Suzan, merkezin burada hasretlerine kapılıyor, o hıza ulaşıyor, o hıza ulaşıyor, giderken, giden şeylerin bir kilometre altında dans ediyor... Bir gece, sekiz kişi, genleşen zamanda derinlere, yabancılaşmanın ve yalnızlaşmanın sürdüğüne doğru bir yolculuk. Etrafında konuşulanlar ve konuşulmayanlarla kendi dilini yaratan bir masa. Her şey uzakta gerçek, çözülecek gerçeküstü. Taşlar, sığcıklar, kırılan CV'ler, içimizdeki fosiller, derimizden geçen nötrinolar, hiç ayrılman günler; kendini dünyanın tüm haritalarında kaybolmuş hisdenlerin dünden ve koparak koparak âna sıkışmış hikayeleri... Pınar Öğünç'ün ilk romanı Şu Anda Burada mıyız?'da bu çağın insanlarının zihninde, parçaları, damarlarında dolaşıyor; prekarya kozmosunu kendine özgü bir bakış ve ustalıklı bir üslupla yazıyor. Tanıtım Metni