Taksici

Çalan zile gittiğimde genç bir bayan elindeki sigarasını öfkeyle yere atıp, sert bir şekilde arabaya bindi. Durumu iyi görünüyordu. "İyi misin?" diye sordum. Biraz cevap verdi ve sonra “Nişanlım beni terk etti.” dedi. "Ne zaman?" diye sordum “Şimdi, şu an nişanlım beni terk etti.” Bayanın psikolojisi hiç iyi görünmüyordu. Eşimin tabiriyle “burnumu sokma zamanı” idi. Kaç yıldır nişanlı yazdıklarını “2-3 yıl gibi bir şey” dedi. “Niçin terk etti?” dedim; “Başkasını elinde bulundur.” dedi. “Sizinle nedense bu süreçte nişanlı mıydınız?” “Gönül eğlendirmek için” dedim. dedi. Bu durumdaki birisine yardım sağlıyordum. Duygularına tercüman olarak onun yaşadığı anları ona gösterilip sonra da onun teselli edilebileceği şeyleri hatırlatmalıydım. Bir iki dakika düşündükten sonra bayana: “Hakikaten çok kötü bir durumda, şimdi katılıre ne diyeceksiniz, arkadaşlarınıza ne diyeceksiniz, çevrenize ne diyeceksiniz?” dedim ve bayan hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Onun acı çekmesine biraz izin verdikten sonra Ona: “Yarın izni bir şükür kurbanı kesin.” dedim. Afallamıştı. O nişanlısı tarafından terk edilmiş, bir “şoför parçası” ondan dolayı kurbanın kesilmesini söylüyordu. Öfkeli ve meraklı bir ses tonuyla “Neden kurban keseceğim?” diye sordu. “Böyle bir adamdan kurtulduğunuz için kurban kesmelisiniz ya da evlendikten sonra, sizi kucağınızda çocukla terk etseydi daha mı iyi olurdu?” dedim. Kadın biraz düşündü. Ben aynı minval şeklinde biraz daha konuştum. Aracın erken havası daha olumlu görünümde ses tonuna yansımıştı. “Abi, biraz rahatladım, teşekkür ederim.” dedi ve gitti. Artık bir tesellisi vardı… Tanıtım Metni