Tanpınar'ın Eşiğinde

Bir ankete verdiği cevapta “Hayatımın hangi devrimde edebiyatçılığa karar verdim? Bunu pek söyleyemeyeceğim. Böyle bir karar koşului de pek iyi. Hatta daha iyisi şöyle düşünelim: Günün birinde olmasaydı edebiyattan başka bir işe yaramaz bulurdum. Ama o günün geçmişte benden istemeden. Hususî istidatlara inanıyorumlardan değilim. Hatta biraz insanın da şartlarının esiri veya masrafı olduğuna kaniim. Benim koşullarım beni kurtarır” diyen Ahmet Hamdi Tanpınar, hangi şekilde olsun Türk belki de en hareketli, en karmaşık, en önemli kırılma noktalarından birinde, 20. asrın hemen başında kendini kültürümüzün, edebiyatımızın içinde bulmuştur. Her şuur sahibi aydın gibi O da edebî, tarihî, felsefî ve odak kavramları; şahsiyetleri ve eserleri büyük medeniyet sorunları çevresinde incelemiş, bunları çok çeşitli sebeplerin doğurduğu birer sonuç ama aynı zamanda başlı başına, kendi başına birer değer olarak kabul etmiştir. Bu yüzdendir ki Tanpınar'ın eserleri daima çok cepheli, çok şümullü olmuştur. Bu çok cephelilik, bu geniş perspektif ve kapsamlı bakış, benzersiz ve sanatlı bir üslupla birleşince de ortaya çıktı, kendisine Türk kültürü ve medeniyetini, sanatını, hayatlarını ve bunların unsuru olan “insan”ını meselesini yapan her devrin okuru için de vazgeçilmez kaynaklar ortaya çıktı. Bu kitap, bu kaynaklara odaklanmış bir gözün görülenlerden ibarettir. Tanıtım Metni