Tanpınar Sözlüğü

Tanpınar'ın romanlarını veya kuramsal metinlerini okuyanlar, kendi simgelerini yaratan ve bunları üreten şekilde kullanan bir yazarla karşılaşırlar. Bunların birçoğu düzenli aralıklarladır. Tanpınar, kendi mitolojisini yansıtan bu sözlüğünü yaratmak için, önce belirli işaretlerin anlamını ve biçimlerini boşaltıp, sonra kendi metafiziği ile uyumlu şekilde yeniden içlerini doldurur. Böylece bazı basit işaretler simgelere dönüşür. Böyle bir sözlüğün parçalarının birleştiğinde, şahsî bir masalın kenar çizgileri ortaya çıkar. Bu simgeler buluştuğunda, bir yazarın, düşündüğüün mizacı görünür.Özgür Taburoğlu, sadece Tanpınar'ın metinlerini okuyarak, onun yapısını karartan yorum yapmaktan kurtarmaya çalışıyor. Bu sayede, sınırın içine çekildiği bir yorum dairesi dışına çıkıyor. Beraberin anlaşıldığı yerde, şahsiyetleri, ideolojileri, biyografileri, kendine atfedilen ayrılıkları bir arada, doğrudan yapının sunduğu düşünceler ve duygulara, mana ve biçimlere yönlendirme veriyor.Taburoğlu, hem sözlük hem de bir deneme gibi okunabilecek bu, yazara ait yaklaşık üç yüz simgeyi otuz alt kısımda birbiriyle bağlantılı olarak anlatıyor: Akis, âlem, aksülamel, düzenli, çizgi, eşya, fert, hamle, hareket, ışık, kadın, makine, manzara, muhayyile, musiki, plastik, rüya, renk, ruh, şarkık, şekil, talih, tahkiye, terkip, tesadüf, umum, uzviyet, vicdan, yer, zaman ve zevk.Tanıtım Metni