Taşrada Ölürken

Yollar ısırır, nehirler kurur, yağmur diner ama yılmadan, mola bile vermeden yürür ölüm. Bu döngüye yenik düşmenin bedelini yalnız toprakla gökyüzü öder. Mavi bulutlar emildiğinde, güneş gözlenebilen kollarıyla dünya çapında uzandığında ve ölüm bir alışkanlığa dönüştüğünde hafızalarda sadece bir anons canlanır: Merhumenin naaşı öğle namazına müteakip kılınacak cenaze namazının ardından aile mezarlığına defnedilecektir. Dilek Özhan Koçak ilk kurmaca, kısaca görülebilecek doğa tasvirleri, diyaloglar ve tüm duyularınızla hissedebileceğiniz soğuk bir ürperti sunuyor. Küçük bir kasabada cereyan eden ve ölümün soğuk nefesini ensemizde hissetmemizi sağlayan bu eser, bir başucu kitabı olmaya aday. Nefesin kesici anları, şüphe uyandıran cümleleriyle Taşrada Ölürken, bir solukta okuyacağınız bir roman. "Bir şey onu uyandırdı. Bu seferki gürültü değil, sessizlik. Hiç ses yok. Saate baktı. Sabahın sekizi. Hayatın, nefeslerinin alındığı, var olanlar ne? Bugün şuracıkta ölse, kaç bilir, kaç kişi hatırlar onu. Günlerdir evdeydi. Hayat sanki buradan çekiliyor ve yerde sinsice yakında ecele bırakıyordu. Günler, üzeri yeşil yosunlar kaplayan gibi hissediyordu. Geldiği yerde bu yerlerde araba ve insan sesiyle dolu insanlar. Hava Poğaça kokardı. Şimdi insan yok, hava bir tek nemde.” Tanıtım Metni