Antik Otoyol: Yüce Kalpler ve Açık Ormanların Romanı

Clifton'ın boğazı düğümlendi ve önüne bakarken kalbi biraz daha hızlı atmaya başladı, çünkü ayaklarının buradan en son geçmesinin üzerinden yirmi yıldan fazla zaman geçmişti. O zamanlar on altı yaşındaydı ve yalınayaktı. Zaman da küçük yola iyi davranmıştı, diye düşündü. Kadifemsi toz aynıydı ve içinde yürürken çıplak ayaklarının izlerini ararken buldu kendini; ağaçlar aynıydı, o yirmi yılda hiç büyümemiş gibiydiler ve çocukluğundan kalma çalılıklar birer birer bitmişti; sadece kayaların arasındaki büyük kayalar, çocukluğundan beri olduğundan daha küçük görünüyordu, çukurlar biraz daha az dik görünüyordu ve henüz kesilmemiş olan Büyük Orman, gün batımının gölgeli derinliklerinde eski gizemini ve korkunçluğunu daha az taşıyordu. Yüzüne hafifçe bir gülümseme yayıldı ve bu gülümsemede anıların, yolunda yükselen değerli anıların ve solmuş yılların yeniden canlanmasının acıklı ve neşeli hüznü vardı.