Altın Çağ

Yukarıda, gökyüzü mavinin en mavisiydi; kış sellerinin bıraktığı geniş göletler, gerçek ve parlak renkleri geri yansıtıyordu; ve yumuşak hava, hem kendi küçük kişiliğimde hem de korunaklı mekanlarda gizlenen o pervasız çuha çiçeğinde bir şeyleri ateşleyen o filizlenen dokunuşla heyecanlandırıyordu. Derslerden, disiplinden ve düzeltmelerden uzak, en azından bir gün, dolup taşan güneş banyosu dünyasına doğru hızla ilerledim. Bacaklarım kendiliğinden koşuyordu ve arkamdan hafifçe ve tiz bir sesle ismimin çağrıldığını duysam da, benim için durmanın bir yolu yoktu. Sadece Harold'dı, diye düşündüm ve bacakları, benimkilerden kısa olsa da, bundan daha uzun bir süre dayanabilirdi. Sonra tekrar çağrıldığını duydum, ama bu sefer daha hafif, ortasında acıklı bir kırılmayla; ve Charlotte'un hüzünlü tonunu fark ederek aniden durdum. Ansızın nefes nefese kalkıp yanıma, çimenlere çöktü. İkisinin de konuşmaya niyeti yoktu; bu mükemmel sabahta var olmanın ışıltısı ve ihtişamı, tam ve yeterli bir tatmindi.