Londra'nın Dini Hayatı

İnsan şüphesiz dindar bir hayvandır. En azından İngiltere'de bu söz geçerlidir. Tarihimizdeki dinsel unsuru göz ardı eden hiç kimse İngiltere'nin ne olduğunu veya nasıl bu hale geldiğini doğru bir şekilde anlayamaz. Bilgimiz ne kadar zengin, araştırma alanımız ne kadar geniş ve soruşturmamız ne kadar ayrıntılı olursa, tüm zihinlerde dinin iyi ya da kötü büyük bir itici güç olduğuna dair inanç o kadar güçlü olmalıdır ve Sekülerizm veya Pozitivizm öğretilerine rağmen, her gün ve her saat gündeme gelen soruların az ya da çok dinsel bir unsur içerdiği açıktır. Yabancıların bunu fark etmesi sık rastlanan bir durum değildir. Örnek olarak Louis Blanc'ı ele alalım. Herhangi bir yabancı kadar alışkanlıklarımıza ve davranışlarımıza -iç dünyamız dediğimiz her şeye- hâkim olmuştur; ancak ona göre İngiliz kürsüsü bir tahta parçasıdır -başka bir şey değildir. Ona göre kahinler dilsizdir, kutsal ateş artık yanmıyor, tapınağın perdesi ikiye yarılmıştır; İngiltere'de kiliseye gitmenin, gelenek dışında, pek de tavsiye edilecek bir yanı olmadığını söylüyor. Yıkımda güzellik var; hayatın ölüme dönüşmesinde; Decayl'ın yok edici parmakları, güzelliğin kaldığı çizgileri taramadan önce;