Kızıl Mektup

Kasabanın ilk çocukluk ve gençlik yıllarına, bu iki ciddi ve enerjik adam tarafından derinlemesine yerleştirilen soy, o zamandan beri burada varlığını sürdürdü; her zaman saygınlık içinde; bildiğim kadarıyla, tek bir değersiz üye tarafından bile asla itibarsızlaştırılmadı; ancak diğer yandan, ilk iki nesilden sonra, nadiren veya asla, unutulmaz bir eylemde bulunmadı veya kamuoyunun dikkatini çekecek bir iddiada bulunmadı. Yavaş yavaş, neredeyse gözden kayboldular; tıpkı sokaklardaki eski evlerin, yeni toprak birikimiyle saçaklarına kadar yarıya kadar örtülmesi gibi. Babadan oğula, yüz yıldan fazla bir süre boyunca denizi takip ettiler; her nesilde, kır saçlı bir gemi kaptanı, kıç güvertesinden çiftliğe çekilirken, on dört yaşında bir oğlan, babasına ve büyükbabasına karşı kükreyen tuzlu su serpintisine ve fırtınaya karşı koyarak, direğin önündeki kalıtsal yeri aldı. Çocuk da, zamanı gelince, baş kasaradan kamaraya geçti, fırtınalı bir yetişkinlik geçirdi ve dünya gezilerinden geri dönerek yaşlandı, öldü ve tozunu doğduğu toprağa karıştırdı.