Türk Ahşap Konut Mimarisi (17. - 19. Yüzyıllar)

Mekân ile insan arasındaki ilişkinin öncül ve en özel ürünü olan “ev”, mimarilik deposunda saklanan aşılarak geniş bir disiplinler saklanan gösterge olarak benimsenmiştir. “Türk evi”nin tüm çeşitliliğine, geniş bir tarihi ve bakanlık alanı kapsamış olmasına rağmen, ancak 20. yüzyıldan bu yana yapılan araştırmalar söz konusu olmuştur. Türk konut geleneği, temel düzenini ve yerleşimindeki özgünlüğünü yüzyıllarca korumuştur. Oda mekanının kökeninde, göçer şekillerinin varoluş biçiminin süresi; yaşam ve form iç içe geçer. Göçer pragmatizmi ve İslam soyutlamasının örtüşmesiyle zenginleşen bu konut, Anadolu-Türk toplumunun yerel özelliklerini yansıtıyor. 16. yüzyılın ikinci yarısında Osmanlının sağlamlaşmasıyla doruk noktasına ulaşarak “hayatlı ev”de özgün tarihi bulur.Türk evi, beş yüz yıldır seyahatnamelere, gravür ve resimlere konulacak şekilde betimlenmiş olmasına karşın, özellikle ahşap olan yapının malzemelerinin kısıtlı ömrü, bu mimariyi tüm parçalarıyla inceleyecek yeterlilikte veri bırakmamıştır. Türk ahşap konut yapısının, özet bir tarih araştırması ve büyüme bir kuramsal yaklaşımla değerlendirilmeye çalışıldığı bu kitapla, evrensel mimarlık tarihinde hak ettiği ve değere ulaşmasını sağlamak.Tanıtım Metni