Türkiye'de Eğitim ve Politika

Türkiye'de eğitimin genel ilkelerini sorsanız, bir çırpıda diyebilirsiniz. İşte 'okullarımızın bütünlükleri eğitim veremiyor', 'okul binaları yetersiz', 'materyaller çağa uygun değil', 'öğretmenler çok zor kullanılarak çalışıyorlar', 'sistem sık sık değişiyor', 'mezunlar iş bulamıyor' vb. vs. Bu Türkiye geneli iktidar medyasında, üniversitelerde ve sendika gibi çeşitli çevrelerde yıllardır tartışıldığını biliyor, bazı çözümlerin önerildiğini görüyoruz. Ama verim dokunuşu ne yapıldıysa, ülkenin eğitim sistemi, hem düşünce hem de uygulama düzeyinde sorun çözebilecek, tam tersi sorunların artmasına tanık olduk. Oysa bu bilgilerin gerçek boyutları, sonuçları ve sonuçları açısından tartışılması mümkün değil. Sorunlar gibi çözümler de havada duruyor gibi. Yüzeydeki sonuçlar pekâlâ saklanabilirken, dipteki nedenlere bir türlü uygulanamıyor. Kemal İnal'ın bu çalışmasındaki makaleleri, bu dipteki nedenlerin çözümü ve çözümün çözümü farklı bir açılım sağlamaya çalışıyor. İnal, Freire'nin “eğitim, politiktir” önerisinden kalkarak pedagojik konu ve genişn, örneğin okullardaki öğretimin, ders kitapları ve derslerin, oyunun, dilin eğitimdeki temsil ve oluşan egemen ideoloji, devlet ve sınıflarla olan ilişkileri ortaya çıkıyor. Bunu yaparken de analiz kapsamını genişleterek genişleyebilirlik için alternatif bir pedagojik epistemoloji öneriyor, TÜSİAD'ın eğitim raporlarını eleştiriyor, neoliberalizmin akademideki maliyelerini gözler önüne seriyor, emeğine yönelik denetimleri ele alıyor, AKP'nin reform mantığını eleştiriyor, okullardaki resmi din eğitimini çözümlüyor, Kürt sorunu Kürtçenin bir anadili olarak eğitim meselesini sorguluyor. Tanıtım Metni