Türkiye Sinemasında Yardımsızlığın Mekanı: Kayıplar ve Ölüler Kenti İstanbul

1950-1980 aralığındaki filmlerde, hatta bu dönem 2000'lere kadar getirildiğinde nerede olduğunu biliyorken tehdit eden İstanbul aslında varlığıyla bir tehdit sunmaktadır. Merkezin düzenli ya da parçalanmamış İstanbul'un nasıl olduğu, görüntü düzeyindeki filmlerde görülür. 2000'ler Türk sinemasında İstanbul 'yokluğuyla bir tehdit' sunuyor. Kentin parçalanmasıyla İstanbul filmlerinde, yardımsız mekânlarıyla, yaşamanın ve yerleşmenin mümkün olmadığı 'tehdit eden kent' hâlindedir. Yardımlaşma mekanıla bir adım ilerisi kentle kuramayan 2000'ler Türk sinemasının karakterleri İstanbul'da huzursuzluk içinde yaşarlar. Karakterlerin mekanı olarak bedenleriyle de bir yardımlaşma ilişkisi kurulamazlar. Yardımlaşmanın mekânı beden, filmlerde kıstırılmışlık, taciz, taciz, tecavüz vb. Edimlerle de yardımsız bir mekana dönüşür. Kentin değişmeyen yanı ya ölümü ya da kaybı, kimi zamansa aniden getirmesidir. Filmlerde İstanbul, ölüler kentidir ve mezarlıklar kent adına konuşur: İstanbul'da ölüm olmazsa olmazdır! İstanbul'a ölüm yakışır. Filmler ölümden bağımsızlaşamazlar.Tanıtım Metni