Uygarlıktan Önce Savaşlar

Kendimizi canavarlaştırdığımızda insan acılarından ve yüklerinden kurtuluyor muyuz? İki dünya savaşının yarattığı verimin ve yıkımın ortasında Batı, uygarlaşmanın bedelini tartışmaya açmıştı. Yaşananların hatırası tazeydi ve yeni şekillenen Soğuk Savaş nedeniyle topyekûn yıkım olasılığın ilk kez ufukta belirmesiyle gelecek de parlak görünmüyordu. Yapılan bir sosyal bilimciler, özellikle bazı önde gelen antropologlar ve etnologlar felaketten çıkış yolu uzak geçmişte, tarihteöncesinde, “yaban” ve “ilkel” uygarlıklarda böyle, bir “altın çağ”da tutuldular: Tarihöncesi ve yabancı toplumlarda savaş çok nadir görülüyordu, daha fazla can yol açıyordu, çocuksuydu. Vahşiler soylu ve barışçıldı, uygarlarsa savaşçı ve “şeytan”; Gittikleri yere olasılık, ölüm, kötülük ve acı götürmüşlerdi. Bu anlayış son elli yıl içinde itiraz edilemeyen bir tabu hâline geldi. Yayımlandığı beri çoksatanlar arasında yer alan bu kışkırtıcı kitap, işte bu anlayışa meydan okuyor. Amerika'dan Okyanusya'ya, Batı Avrupa'dan Kuzey Kutup Dairesi'ne ve Asya'ya kadar dünyanın dört bir yanından derlediği antropolojik, arkeolojik ve etnografik bulgularla bize olağanüstü ve kayıtlı bir tablo sunuyor. Vahşilerin savaşlarının da en az uygarlarınki kadar acımasız, şiddetli ve tehditkar olduğu ortaya çıkıyor. Toplu kıyımların gerçekleştiği tarihöncesi mezarlıklardan, ilkel toplumların savaş, müzakere ve mübadele biçimlerine kadar birçok konuya eğilerek, geçmişi barışçıllaştıran “uygar” yorumların da Batı insanının kibrinin bir ürünü olduğunu gözler önünde seriyor.Tanıtım Metni