Varoluş, Ahlak ve Ölüm

Yaşamın trajik belirsizliğini anımsatan her şey bir varoluş sorunudur. Can sıkıntısı, umutsuzluk, şiddet, kırılganlık ve intihar gibi eski dünyanın “ölümcül” farz ettiği küçük ve büyük günahlar, esasen insanlığın varoluşsal krizlere içkin olduğunu gösterir. Yaşam, parçaların bir uyumsuzluktur. Bu fark ve boşluğun kıvrımları katlanmayan her türlü yaklaşım insana yabancıdır. Modern dönemdeki yönetim anlayışı daha çok günlük ve iktidara hizmet ederken, varoluşsal eğilime dikkat ve hedefini aşkınsal bir boyuta taşımıştır. İnsanın sahip olduğu serüveni herhangi bir ölçüye sığmamaktadır. Dünyaya gelen ve sonuçta ölecek olan, merak etmeyen ve ürperen, konuşan ve hisseden, o ölçüde acı veren ve mutlu olabilen insan türü, mekanik bir sınırlılık sınırlarına hapsedildiğinde ruhsal kırılma kırılması kaçınılmazdır. “Fiyasko” ile sonuçta ortaya çıkan sayısız yaşam bunun örneğidir. Başka bir yolda giden, varoluşun gizemini açık ve dürüstçe sorgulayanlar ise kendi iç seslerine kulak vermişlerdir: Simone Weil insanın sefaletine işaretleri vardır. Dostoyevski'nin kahramanları düşmanlıklarını ve uyumsuzluklarını sergilediği ölçüde şahsiyet kazanmışlardır. Kierkegaard'ın ironisinde her şeyi standartlaştıran ve kişinin ahlâkını oluşturamayan programlanma riski vardır. Bu nedenle Nietzsche daima güçsüz insanların kitlelere kabul ettirdiği güç patlamasını söz etmektedir. Yapıları ve dönüştürdüğü sözcüklerle yaşam ve yolculuğunu benzersiz kılan Mukadder Yakupoğlu bu çalışmasıyla düşünceleriyle farklı bir yerden bakmaktadır. Tanıtım Metni