Watt

Watt, yüzyıla damgasını vurmuş birkaç yazardan biri olan Samuel Beckett'in yazdığı ikinci “roman”. İkinci Dünya Savaşı sırasında yazılmasına ve Beckett'in Fransız direniş hareketine aktif olarak katılmış olmasına rağmen savaşla ilgili hiçbir şey içermiyor. Peki neyle ilgili bu roman? Hiçbir şeyle. Olay örgüsü yok (olay yok ki zaten); Karakteri deseniz, Watt'ı ya da Bay Knott'u ne kadar karakter sayabilirseniz o kadar var, yani hak getire; parlak cümleler, Joycevari üslup cambazlıkları içindeyiz, üzüntümüz: Namevcut. Simgesever okurları da önceden uyarmalı: Beckett son cümlede, “yazdıklarımda simgesel anlam arayanların sözünün altında kalsın” demekte, aman dikkat. Ne var peki? Watt diye bir adam var, gülmeyi bile bilmiyor, sessiz sinema komikleri gibi yürüyor, tuhaf bir biçimde konuşuyor; garip bir “anlamsal kesinlik” ihtiyacı içinde, her şeyin bir de kendisinin sunulması; en sıradan işlerin (sözgelimi bir köpe€e yemek ödemesinin) olası bütün yürütülenüş biçimlerini gözden geçirip akla ve uygun biçimde yeniden kurması gereken zihninde. (Metin bu türü, bazılarına bayıcı bazılarına ise çok dinamik bir şekilde meydana gelir, kılı kırk yaran akıl lekeleri dolu). Watt, Bay Knott diye birinin evinde uşak olarak katılıyor, orada bir süre kalıyor, sonra da ayrılıyor. “Olay” bundan ibarettir. Arada da birbirinden grotesk birkaç kişi girip çıkıyor. Hepsi bu. Başka ne var? Eşi benzeri olmayan zehirli bir kara mizah; “insanın kaybettiği soyluluğu” denen şeyin, özellikle de deli zihninin abuk sabukluğunun acımasızca teşhir edilmesi, olağanüstü sadelik ve karmaşıklığın inanılmaz biçimde birleştirici bir dile de sahip olduğumuz. “Güldürürken can acıtan” bir kitap. “Zor” metinler ayırıcı alanları için vazgeçilmez...Tanıtım Metni