Yağmurda

“Güneş kurumadan ben de kurumam, bilesiniz!” Panayır (1960) ile başlayan edebiyat yolculuğunda yarım yüzyılı geride bırakan, 1950 kuşağının en önemli kalemlerinden Adnan Özyalçıner, yeni öykülerini bir araya getiren Yağmurda ile insanın serüvenine buruk ama umutlu bir çentik daha atıyor. Yalnız bir çocuğun kanatlanan düşünceleriyle “karanlığı elemekten” yorulanların dışarıya bakan Özyalçıner, telaşlı sokaklardan ıssız kumsallara, kalabalık üstgeçitlerden bir başına kuruyup kalan köylere, kentlerden kırlara, günden geceye uzanıyor: Karanlığın koyusundan aydınlığın müjdesini derleyen bir ustadan romantizmimize yepyeni bir özgür... Şimdi bu karanlık çukurdaydı işte. Onun sabah güneşiyle doğması gereken annesi. Oğlunu elinden tutup parka götürdüğü günlerde olduğu gibi giyimi kuşamı yerinde bir anne olarak. Kadın, güneşin ilk ışıklarını yaşadıklarında okşarcasına eşeliyordu. Güneşin aydınlığını evinin yattığı karanlık çukura iletmek istercesine. Toprağını öperek. Tanıtım Metni