Yalnızlığın Sosyolojisi

Bu çalışma, dünya çapında bireysel bir sorundan toplumsal bir soruna dönüşmeye başlayan yalnızlığın en önemli nedeninin; onun ilerleme nosyonu, aydınlanma, akıl ve akıl ve rasyonellik üzerinden modernitenin başta din, gelenek, otorite, aile ve akrabalık ilişkileri olmak üzere sürekli ayakta tutan maddi ve manevi değerler ve davranışlarsız kılarak yerine bireyin merkezde olduğu yeni bir düzenini inşa etme olduğu savını ileri sürdüğü dünya. Zira beraberinde insanların bir arada ve birlikte yaşamasını sağlayan ve geleneksel düzeni sosyal ve kolektiviteyi yıkanmış günümüzün geç modernlikler çağında, aslında bireyler ana kıtadan koparak tek başına bir ada misali yaşamaya başlamış bir dünyada temsil etmektedir. Bu dünyada toplumun değil, bireyin önemi ve önceliği vardır. İnsan, ontolojik olarak homo bireyciliktir. Dünya, kendini yaratan insanın çevresinden dönmeli; bireylerin, sonunun tamamlanması gerekir. Otantikliğin sonu olan modern insan aynı zamanda insan tanrısal bir güç de bahşetmiştir. Bu güç sayesinde insan, komünitenin/cemaatin doğal bir parçası ve uzantısı olmayan her şeyin kendisinde mündemiç olduğu yüce bir varlığa dönüşmüştür. Birey, bu varlığın müşahhas yanını ve çalışmalarını temsil etmektedir. Yüceltilmiş bireyin aynı zamanda kadim geleneğin kültürel formlarından ve yaşam tarzının de uzaklaştığı için kendisini derin bir yalnızlık ve yabancılaşma içinde bulmuştur. Bugün karşımızda sadece kendisini düşünen ve kendisi için yaşayan ama aslında içten içe de derin bir yalnızlık duygusu yaşayan umutsuzluk ve umutsuzluk bir kişinin kültü durmaktadır. Dolayısıyla yalnızlık, modernliğe geçişin psikopatolojisidir. Çalışma; bu iddia ve düzenlemeye odaklanarak yalnızlığı rahat, konforlu ve fenomenolojik açıdan ele almıştır.Tanıtım Metni