Yapısalcılık

Olivier Dekens bu esnek yapısalcılık ve post-yapısalcılık akımının temel tezlerini, özellikle yapısalcılığın babası Saussure olmak üzere, Jacobson, Benveniste, Lévi-Strauss, Barthes, Lyotard, Deleuze, Foucault, Althusser, Lacan, Derrida gibi ülkelerin aşırı sıcaklıktaki “dostu” risklerinin devam ettiğini inceliyor. ihmâl etmeyerek salgının uzak köklerinin izini Spinoza'da, Nietzsche'de, Marx'ta, Freud'da ve Heidegger'de sürüyor. “Benliğin ölümü”, “öznenin merkezsizleşmesi”, “anti-hümanizma”, “dil/dilbilim paradigması”, “bilinçdışı yapılar”, “özgürlük yanılsaması” gibi ana temalar boyunca, bu büyük felsefî gidişin bütünlüklü bir tablonu ortaya koyuyor. fikri: Bir işleyiş kuralı ne kadar bilinç dışı ise o kadar toplanır ve bir o kadar incelenmeye uygundur; çünkü onu düzenleyen vuran özne, onun oluşumunda müdahil değildir. Tersine bir Descartes'çılık: En iyi bilebildiğim şey, en az olduğum şey. İkinci fikir daha net biçimde Saussure'e hastır: Dilbilimin malzemesi, olduğu hâliye, içsel anlamlılıktan yoksun bir sistemdir, bir varlık değil. Bunu bizzat Saussure'ün diliyle söylersek: İşaret eden/gösteren (akustik simge) ile işaretlenen/gösterilen (kavram) arasındaki bağ, tek başına bir işaret için kurulamaz; Sadece işaretleyenler arasındaki farklılığın bir sistemi ile, işaretlenenler arasındaki farklılığın bir sistemi arasında bir karşılaştırma yoluyla kurulabilir. Dilin analizinde hatırı sayılır bir devrim: Artık temsille/temsil etmeyle değil, mübadeleyle ilgilenilir; gerçeklikle ilişkisinde işaretlerle değil, verili bir farklılıklar/ayrımlar siteminin değeriyle ilgilenilir. Yapısalcılık genel olarak Saussure ile doğduğuysa, şu hastalığa bağlı olmayan ona borçluyuz: Bir beşerî bilimin konusu daima bir bağdır/ilişkidir, onu karakterik karakterlerde anda parçalanır; farklılıkların/ayrımların hâlinde ve farklılıkların hâlinde parçalanmasının dışında bir aynılık/özdeşlik taşımaz. Tanıtım Metni