Yaşamın Amacı Olarak Yaşamak

İnsanın (ilelebet) yaşamanın tam anlamıyla kadimdir, yani öncesiz, ezelî. İlk insan, Hz. Âdem sonsuza kadar yaşamak, ebedî kalıcılardan olmak isteyen ve dahi olmaya yeltendiği için cennetten çıkarılmamış mıydı? “Şeytan” insanın diğer canlılarla paylaştığı bu en kadim, en aslı arzuyu, yaşamını sürdürme arzusunu kullanarak onu ayartmamış mı? Kanaatimizce insanın bu yöndeki arzusu ve çabası onun kişiliği ve zihinsel tüm görünümlerinin ardındaki temel “güdü”, temel saiktir, birincildir. Ve bu arzu insanlık tarihi boyunca doğrudan ya da dolaylı olarak çeşitli şekillerde ifade edilmiştir. Ancak bu arzuyu kavramsallaştırmaya, onu düşünmenin konusunun saklandığı ontolojik ilkeyi açık kılmaya yönelik ilk sistemli, özgürlük çabası Stoacı filozoflara atfedilebilir. Stoacılar bu son derece aşikâr arzuyu “oikeiosis” terimi ile kavramsallaştırılmışlar ve sadece etik anlayışlarını değil, topyekûn felsefelerini Hazcı/Epikürosçu okulu ile keskin bir karşıtlık içinde bu konseptin inşası üzerine yoğunlaşıyor. Bu kitapta, Stoacı “Oikeiosis Öğretisi” geleneksel bir çözümlenmeye tabi tutularak modern ve çağdaş felsefede yer alan çeşitli biçimler üzerinde durulmuştur. Daha önemlisi, Sovyetler Stoacılar ile Epikürosçular arasında karşıtlığa dayanan, canlıların dağılımına temel öğe birincil çıkışının nere hakkında tartışmanın 20. yüzyılın en önemli psikoloji ekollerinden biri olan psikanalizde de son derece merkezî bir yer işgal ettiği gösterilmiş, Freud'un bu tartışmada “hazcı” bir tutum benimsediği savunulmuştur. Tanıtım Metni