Yazgı (Uzun Öykü)

"Görüş bitene kadar ben konuştum o dinledi. Yüzündeki belli belirsiz kaygı, sıkıntıdan öldürecek beni. Keşke şu cam, demir parmaklıklar olmasa. Sımsıkı kucaklasam, herkesin sıcaklığına bıraksam içimden, saçlarını koklaya koklaya konuşsam, yüzündeki avuçlarında gözlerine baksam, öpsem, konuşmam, öpsem...”Sahici bir hikâyenin peşine düşen Özgür Soylu. Sanki annenizden ya da mahallenizdeki devrimci bir ağabeyden dinlediğiniz yarım kalmış bir hikâyenin peşinde… Bir soluklanmak sizi de içine alıyor. Kelimeler kâğıdın üzerinde akarken aynı hızla görüntüye dönüşüyor. İçerisi ve dışarısı arasındaki mesafe uzadıkça oluşanlar çoğalıyor. Soylu, kalıcı mektuplarla incece dokuyor ve ustalıkla hikâyeyi nihayete erdiriyor. Ve bunların bu hikâyesi araftan kurtuluş zamanında ruhunda demirliyor.