Yerin Dibinden Geliyorum

"Kendimizi neremizden çekersek kurtulacağımızı bilmeden insanların, dayanılması zor bir ritimle dünyaya sarsmalarına bırakır, eş-yaratıcısı biz bu sarsak parmakla dengede kalmakta çalışır ve hayatımızda kıytırık telaşlardan ziller takarız. Bu ziller her çalıştığında çalar ve ne kadar zor durumda kaldığı başkaları da duysun diye atarız." Dağın başında, akıl hastanesinin soğuk taşlarının üzerinde, evlerin sıcak salonlarında, bir bankanın koridorlarında ya da deniz kenarında... Nerede olanlarsa olanlar bir yanları hep yerin önerilen insanlar... Kaçmış, saklanmış değiller. Sadece bazen telaşa kapılmış, kuytuya sığınmışlar. Ayşe Özlem İnci, ilk kitabı Yerin Dibinden Geliyorum'da yer alan öykülerinde, her sokak başında bulunanlar, onun soluk alışımızda bulunduğumuz hayatların, hayatlarımızın izini sürüyor. Bunu yaparken de gerçek ile rüyayı iç içe yaşayabiliyor ve okurun hilelerini düşürüyor: "Sahi, yaşadıklarımızın ne kadarı gerçek, ne kadarı rüyası? Gördüklerimizin ne kadarı bir başkası, ne kadarı biz?" Yerin Dibinden Geliyorum'dan satır satır Odak sesin yabancı olmadığını şaşkınlıkla farkTanıtım Metni