Yeryüzü Blues

Sorular vardı: Kesin ve sonlu bir cehennemden nasıl çıkılır? O cehennem cezası? İlk sorun beklemekten başka cevap var mı bilinmez ama ikinci sorun cevap aşikâr: Yeryüzü. Goethe'nin söylediği gibi “hassas kalplerin cehennemi” olan yeryüzünde. Kadir Daniş, tam tekmil bir cehennemi tasvir ediyor okuyacağınız satırlarda. genelinde bunu okurunu sınayan, kalbini patlatmak ister gibi zorlayan bir cüretle yapıyor. Bir ihtimal, “gönlü bireyler, acıyı ve hüznü içerenler içerirler”ı, “elindeki bir avuç keşkeyle meğer”i yegâne varlığını bilenleri arıyor. İyi ama seç da ne yapacaksın? Zira yeryüzündeki blues, ne bir davet ne teneffüs zili ne de şifalı bir merhamet! Olsa da sızan bir yara, destansı bir inleme, iç kanatan bir şarkı, tehlikeli bir sayıklama. Aykut Ertuğrul "Kimse sizi dinlemiyorsa en doğal olarak şey söylemek atmaktır" diyor modern çağın en deli filozofu. Sanatın ne olduğunu ifade etmeye çalışırken bazen bundan faydalanmanızı rica ederiz. Ama katmadan diyebileceğimiz her şeyi sadece “ah”tır, yüksek sesle de olsa “ah”. O da sanat olmaz. Yazarın işi ah'ı biçime zorlamak diyelim kolaylığından. Kadir Daniş'in yaptığı da bu. Ama genç romancı ah'ın geldiği iç'i söylesin diye coşturmuyor da, sanki sussun diye gırtlağına basıyor iç'in. Girtlağına basılan iç de, böyle dile geliyor. Bu nedenle bu denli hastanın, bu denli acıtıcı, bu denli çığlığı. Anlatıldığı yerde... Pek önemli değil. Bu sıralar, yerlerde yaşanan bir şeyler işte. Tanıtım Metni