Yokuş Aksanı

Geçiyoruz. Hem de acelemiz varmış gibi, kimsenin bizi beklemediği, herkesin yardımını sağladığımız doğru geçiyoruz. Ancak geçişte ne başarı ne görkem, ne umut ne de çaba var. Bu geçiş yarasını almayı da yara açmayı da öğrendiğimiz, önce süte sonra kana özendiğimiz ve verdiğimiz bile yettiğimiz bir geçiş. Bir de geride kalanlar var. Bu geçişin sağalmak olmadığını bilenler. geçmişte kabuk bağlamış bir yaraya bakar gibi geçişimize bakıp 'Sen bu yaranın kabuğusun, kaşırsam kanarım, düşersen ne âlâ,' diyenler. Mizgin Bulut, ilk kitabı Yokuş Aksanı'ndaki öykülerle okuru şaşırtmayı ve oyun oynamayı seven bir yazarın olduğunu bize müjdeliyor. Bireyi, aileyi ve kayıtları ele alışındaki sahicilik, kendi sesini gizlemeyip karakterlerimizi duymamızı sağlayan dil mahareti ve sıradan görüneni tuhaflaştırmaktaki yetenek ilk bakışta fark ediliyor. Yokuş Aksanı, uzun süre şifa gezecek ve unutulmayacak bir kitap. "İki metalin kapsamı içindeki kıyıcı ses, nasıl da kendini anlatıyor. Kendisinde böyle haber veren, aslı gibidir, diyebildiğimiz çok az şey kaldı. Bu ses bana, 'Hadi' diyor, 'kalk da Allah'a teşekkür et, ölmedin acından.' Kırk gün kırk gibi ama işte geldi. Zaman hep böyle geçmez umarım Diriyim. Tanıtım Metni