Yolculuklara Kapılardan Çıkılır

Cüzdanından bir fotoğraf çıkardı. Sarılmış, bükülmüş. Derme çatma sıvalı bir odadan tavana kadar yığılmış yastıklar, yorganlar, köşede küçük bir televizyon, yerde boydan boya kırmızılı siyahlı bir halı… Odanın tam orasında bir kadın vardı; başında beyaz tülbenti, güllü elbisesi, kucağında da küçük bir erkek çocuğu. Çocuk, kadının tülbentinin altından çıkan kızıl örüğü kullanıyordu. “Bu renk” dedi, örüğü gösterdi. Fotoğrafın ardından kadının elleriyle sevdiği, bir öpücük kondurdu. “Anamın örüğünün rengi olsun.” İdil Nakiboğlu Dammer, Türk edebiyatına duru ve kahramanları son derece güçlü öyküler kazandırıyor. Her yerde görebileceğiniz, herkesten onu duyabileceğiniz yaşamları, ayrılık üslupla daha anlamlı bir şekilde anılarımıza kazıyoruz. Yolculuklara Kapılardan Çıkılır, dramatik ama bir o kadar da ölçülü... Çarpışan ama bir o kadar olağan. Hatta belki, olağan olduğu için ayrılmak... Tanıtım Metni