Yürümenin Felsefesi

“Yaşamak için kalkmamışken, yazmak için oturmak nasıl da beyhudedir.”Henry David ThoreauNietzsche'nin Kara Orman'da kırılan göz çukurlarına dolan mutluluk gözyaşları, Rimbaud'nun tahta ayaklarıyla açılacağı kırlara da gittiği düş, yasaklı Rousseau'nun Alpler'deki durağı, Thoreau'nun Walden'daki yolculuğu, Nerval'in dar sokaklardaki aylaklığı ve daha niceleri... Aylaklar, göçebeler, sürgünler, hacılar, kaçaklar, seyyahlar, münzeviler ve mülteciler yürüyorlar. Peki yürüyüş sadece evle iş arasında gidip gelmek, bir toplanmak ve koşmak değil de evrenle özel bir ritim, bir de hafifleme içinde buluşmak olabilir mi? Yeryüzüyle hemhal olup kendimize başkalaşmaya açarak yürüyebiliriz?Yürümek iki mesafe arasında gidip gelmek değil yaratıcı bir eylemdir. Hem kendi yalnızlığımıza çekildiğimiz hem de toplum olarak bizi dönüştürecek bir içeriye kalkıştır. İki büklüm elemanlarının karşı dikilmeye çalışması, kırılmasının bozulmasının gerçek bir parçası olması fark eden Homo Viator'un eylemidir. Çünkü Yürüyen İnsanın kendi üzerine çöken kaygı, haset ve korku yumaklarını çözer, varlığın ebediyen yeni olan kalbine düğümler. Yürüyoruz, işte bu düğümü atmak için. Tanıtım Metni