Yüzyıllık Yalnızlık

Yüzyıllık Yalnızlık'ı yazmaya başladığımda, çocukluğumda beni etkilemiş olan her şey edebiyat aracılığıyla aktarılabileceğim bir yol mevcut olduğunda. Çok kasvetli geniş bir evde, toprak yiyen bir kız kardeşi, gelecek sezen bir büyükanne ve mutlulukla çılgınlık arasında ayrımları gözetmeyen, adları bir örnek bir yığın hısım akraba arasında geçen çocukluk günlerimi şifalı bir dille ardımda bırakma amacım. Yüzyıllık Yalnızlık'ı iki harften daha kısa bir süre boyunca, ama yazı makinesinin başına oturmadan önce bu kitap hakkında düşünmekten beş, on altı yılımı aldı. Büyükannem, en acımasız şeyler, kılını bile kıpırdatmadan, sanki yalnızca görülen olağan şeylermiş gibi anlatılırdı bana. Anlatılan öyküleri bu kadar değerli kılan şeyin, onun duygusuz tavrı ve imgelerindeki zenginlik olduğunu kavradım. Yüzyıllık Yalnızlık'ı büyükannemin işte bu coğrafyada tutmak. Bu roman dikkat ve keyifle okuyan, hiç şaşırmayan sıradan insanları tanıdım. Şaşırmadılar, çünkü ben onların hayatlarında yeni olan bir şey anlatmamıştım, kitabımda gerçekliğe dayanamayan tek cümle bulamazsınızTanıtım Metni