Zamana Karşı

Yavaşça ayaklar kapıya doğru adımlamaya başladım. Her zamanki gibi bir adım arkadan yürüdü. Kalbim daha hızlı atmaya başladı. Zaten nefesini toplulukta yaşarken başka türlüsü de görülür. Ensemden aşağıya soğuk bir damla ter aktı bile. Adımlarımı oldukça yavaş atıyordum. kendimi kandırmamın bir anlamı yoktu, şu an korkuyordum işte. O ülkeye giremezdim ama belli yapamazdım asla, güçsüz görünemezdim. Kendi özel kurallarım vardı benim. Babam ona ne kadar itaat etmek isteseydi bana acı ayette asla güçsüz ve korkak dayanamazdı. Eğer durursam benden geriye hiçbir şey kalmazdı. Karaca işte o zaman hiçbir kimse karşı gelemez ve yaşayacaklardı. O aranan kadına dönüşemezdim. Her ne kadar yavaş yürüsem de yine hiçbir şey benim bu lanet kapının önüne gelmemi engelleyemedi. Bu kapının arkasında kan, ter, acı, çaresizlik, hayal ve daha güzelleri vardı. Ama bunu bilen sadece bendim. Dedim ya, kurallar… Bu kapıdan çıkacağım bir gözyaşım içime akacaktı. Çığlıklarım ağzımdan çıkmayacak, kalbimde kaybolacaktı. İçimden feryatlar devam edecektim yine. O sert, nasırlı elleri durana kadar sabretmem lazımdı. Her şeye bağlıydı, diğer her şey gibi. Ama şimdi... Yemin ederim ki bir gün bana ne yaşattıysa misliyle alacağım intikamımı. Kendileriyle... Ben, Karaca... Gün gelecek, yaşadığım kişilerin da içinde yaşadıkları feryatların da hesabını soracağım. İçimden akıttığım çaresizliğin gözyaşım kadar kan akıtacağım ve kalbim durana kadar durmayacağım. Ben, Karaca... Hiçbir zaman benliğini kaybetmeyecek, kimsenin karşısında boyun eğip acı çekmeyecek o kadın olacak. ASLA DURMAYACAĞIM. Tanıtım Metni