Zemheri Kozası

Köylülerden bir sözcük duymuştu Öğretmen. Sözcüğün içinde ürperti, yokluk, çaresizlik, ölüm vardı. “Zemheri” lakaplı bu sözcük karakış anlatılıyor. Gülümserken kendi kendine mırıldandı: “Zemheri kelebekleri…” Bazen o mezarlıktan süzülen mavi dumanlar görür, ruhun tükenmesini sanarak ürkerdi. Hemen pencere sakinlerinden iner, perdeyi değiştiren kapardı.Pencereden gelen soğuğa almaktan dışarıyı izledi devam etti. Beyaz ve siyahtan başka renk yoktu. İki özgür güç gibi ama aslında üyelerinin ortakları, hatta ortaklarının ruh ikiziydi onlar. Hani değişkenlik farklı iki kişilik olur da aslında aynı insandır ya, işte öyle bir şey. Siyah ve beyaz, birbirinin içinde gizli, ruh ve bedenler birbirine benziyor! Ya da şöyle demeliydim; Hamile kadın, aslında karnındaki çocuğun kızıydı, yani kendini doğuran kişi, aslında ondan doğan kişiydi! Tanıtım Metni