Zongo'nun Değirmeni

Hikâyelerinde, geleneksel olanla modern anlatımın olanaklarını ustalıkla harmanlayan Recep Seyhan, Anadolu'daki zengin birikime yönelik kazık dağıtmaya devam ediyor. Seyhan bu kez, mübadele yıllarına götüren okuyucuyu ve bu topraklara değer katan farklı din ve kültürlerin bölüştükleri kaderleri paylaşıyor bizimle. Zongo'nun Değirmeni ve Flora'nın Çıngırakları ile çerçevelenen bu evrensel tema ile bireylerin varoluş mücadelesine, insanın erdemine, farklı bir pencereden bakış açısına devam ediyor. Kitapta, dili ve anlatımıyla öne çıkan hikayelerden biri olan Ölü Sesleri Korosu'nda, tasavvuf/tarikat geleneğimizdeki bir uygulanan yöntem eleştirisi ise oldukça iyice tartışılacak gibi görünüyor. Hiç görmedikleri kuşlar o günün romantik rüyalarına girerdi. Öyle ki gün ışığına başlıyor Şehrazat'ın, masalın sonuna geldiğini anlarlar; hatta o sırada sarayın bahçesinden gelen kuş seslerini bile işlerini yapabiliyorlardı. Kalanlar, Kafdağı'nın ardından aşk vadisine doğru süzülen Zümrüdüanka'yı; Bağdat medreselerinin kubbelerinden havalandıktan sonra Ahlat üzerinde yükseklerden seslenen; içeride batıya doğru kanat çırpıp Süleymaniye'de soluklandıktan sonra Tuna boylarını sarmak Kosova'daki Sultan Murad Türbesi'nin kubbesinde karar veren Hüma kuşlarını; Belkıs'tan Hz. Süleyman'a haber vermek üzere Yemen semalarında ha bire kanat çırpan Hüthüt kuşunu, Mekke'nin çevresindeki dağlardan inerek Ebrehe'nin ordusunu Kâbe önlerinde perişan eden Ebabil kuşlarını da görünenlerdi o mevsimdeki çocukların rüyalarında… Tanıtım Metni